Hoe #MeToo, een seksuele pandemie die meer nevenschade aanrichtte dan echte patiënten kende, zijn wortels had in een kindermisbruikbeschuldiging uit 1992 tegen regisseur Woody Allen door actrice Mia Farrow.

Je kan meteen op play klikken en kijken of het bevalt, maar deze documentaire behoeft misschien enige introductie, aangezien het diep graaft naar de MeToo-beweging, en de doodzieke wortels die de Farrow Family daarvoor (mede) geplant heeft.

Dus eerst even terug naar oktober 2017. Het was Ronan Farrow, zoon van actrice Mia Farrow en regisseur Woody Allen, die een wereldwijde #MeToo-pandemie in gang zette in The New Yorker, met zijn exposé van Hollywood mogul Harvey Weinstein en diens ranzige reputatie als aanrander, plantenfapper en afperser van seksuele diensten bij zowel jonge en talentvolle, als gevestigde actrices. Het zette een kettingreactie in gang die van Los Angeles tot aan San Francisco van Jole mannen in hun witte onderbroek zette als misbruikers van machtsposities. Maar #MeToo veroorzaakte ook veel nevenschade, onnodige vertrouwensbreuken tussen vrienden en collega’s, en leidde tot een ongezonde cultuur van “believe all women” en “believe all victims”, waarbij een (1) beschuldigende vingerwijzing al snel gelijk kon staan aan aanklacht, rechtszaak en veroordeling. 

Seksueel spel met grensoverschrijdende scheefgroei
In de maandenlange shitstorm rond seksuele intimidatie, waarbij daders en vermeende daders elkaar in hoog tempo opvolgden, werd fact checking van ondergeschikt belang boven clickbait terwijl de ene publieke prominent na de andere news anchor van zijn voetstuk geduwd werd. Het duurde tot - nota bene - de AppleTV-productie “The Morning Show” dat er wat weifelende anderzijds tegenover het ijzeren enerzijds werd gezet: zijn relaties op de werkvloer, ook in ongelijke gevallen, niet altijd al een onderdeel van ‘normale’ menselijke verhoudingen geweest, die soms goed en soms slecht uit kunnen pakken maar die niet per definitie kwaadaardig of malicieus geladen zijn? Niet iedere affaire is een machtsspel of een carrièrekeuze, laat staan aanranding of verkrachting. En zijn vrouwen zelf ook niet onderdeel van dat spel, waarbij het in de meeste gevallen onduidelijk is waar het spel stopt en de grensoverschrijdende seksuele scheefgroei begint?

Een van de sterrenstandbeelden die door MeToo van zijn voetstuk werd getrokken, is NBC-anchor Matt Lauer. Of die hier bekend is of niet (wiki), of dat een leuke vent of een eikel is, en of die schuldig of onschuldig is, dat weten wij niet. Wel een feit, en daarom is hij relevant in dit verhaal, is dat hij vorige week zelf op basis van eigen onderzoek een rather compelling article **heeft geschreven waarin hij de passages in het boek “Catch and Kill” van Ronan Farrow (oktober 2019), waarin Lauers vermeende misdragingen beschreven staan, goed onderbouwd en met degelijke bronnen uiteen trekt. Daarmee weet hij enkele beschuldigingen tegen zijn persoon toch zeer geloofwaardig te ontmantelen (zonder zichzelf als slachtoffer te portretteren, of bepaalde misdragingen te ontkennen), en waarbij Ronan Farrow en passant niet bepaald de Golden Gay van de vrouwenbevrijding blijkt te zijn, een rol waarvoor hij door de MSM al jaren wordt gelauwerd.